کد مطلب:36415 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:877

افتخار خدمت در زیر پرچم











مردمی كه گروه گروه در مهمانی ها و نمایشها شركت می كنند اما از خدمت زیر پرچم كه رمز سربلندی امت است فرار می كنند، در حقیقت جمعیتی هستند كه نمی توانند حق را- حتی به اندازه ای كه پایمال می كنند- احقاق نمایند... چنان كسانی مانند كفتارهایی هستند كه هنگام احساس خطر به لانه ی خود می خزند.

افتخار و سربلندی در گرد آمدن در زیر پرچمهاست نه گریختن به آسایشگاهها.

[صفحه 33]

مولا علی (ع) در سرزنش افراد آسایش طلب چنین می فرماید:

كم اداریكم؟ كماتداری البكار العمده، و الثیاب المتداعیه، كلما حیصت من جانب تهتكت من اخر، كلما اطل علیكم منسر من مناسر اهل الشام اغلق كل رجل منكم بابه، و انجحر انجحار الضبه فی جحرها، و الضبع فی و جارها! الذلیل و الله من نصر تموه، و من رمی بكم فقدرمی بافوق ناصل. انكم و الله لكثیر فی الباحات، قلیل تحت الرایات، و انی لعالم بما یصلحكم و بقیم اودكم، و لكنی و الله لا اری اصلاحكم بافساد نفسی اضرع الله خدودكم، و اتعس جدودكم، لا تعرفون الحق كمعرفتكم الباطل، و لا تبطلون الباطل كابطالكم الحق.

«تا چند، با شما مدارا كنم؟ آن سان كه با اشتران نوپای كوهان كوفته مدارا می كنند یا با جامه های ژنده ای كه هر بار یك طرف آن بدوزند، از طرف دیگر می شكافد.

هر گاه دار و دسته ای از اهالی شام به سوی شما می تازند، مردان شما درهای خانه ها را به روی خود می بندند و چون سوسماری كه به سوراخش می خزد یا كفتاری كه به لانه می گریزد، خود را پنهان می كنند.

به خدا سوگند، خوار است كسی كه شما یاورش باشید و آنكه به یاری شما تیراندازی كند، تیرهایش همه شكسته و بی اثر است. سوگند به خدا كه شما در آسایشگاهها بسیارید و در میدانهای جنگ اندك، من می دانم چگونه شما را اصلاح كنم و كجی شما را راست گردانم، اما شایسته نیست كه برای به راه آوردن شما خویشتن را تباه سازم. (زیرا

[صفحه 34]

باید با شما همراهی كنم و مسئولیت های دینی خود را كنار بگذارم، كه البته، برای شما آسایش و آرامش در بر دارد، اما مرا در پیشگاه پروردگار شرمسار می سازد). خدا رویتان را سیاه كند و در زندگی كامتان را بر نیاورد. چه شما آن سان كه باطل را می شناسید، با حق آشنا نیستید، و آنگونه كه حق را پایمال می كنید، با باطل سر دشمنی ندارید.»[1] و این همه، نتیجه ی طبیعی پرهیز از فداكاری در راه آرمان و گریز از میدانهای كارزار به پناهگاههای امن است.


صفحه 33، 34.








    1. نهج البلاغه، خطبه ی 68.